Wizowy System Informacyjny a polityka migracyjna Unii Europejskiej.

Wizowy System Informacyjny powstał z wiele ważnych powodów, przede wszystkim by realizować określone cele jakimi są :

• usprawnienie komunikacji między organami wydającymi wizy w różnych krajach Wspólnoty
• unowocześnienie zarządzania polityką dotyczącą wiz, a także jej kontroli
• modyfikacja dotychczas prowadzonej współpracy między placówkami konsularnymi w Unii Europejskiej.
• zwiększenie bezpieczeństwa wydawania wiz, ograniczenie tak zwanego handlu wizami i fałszowania
• zmniejszanie jakichkolwiek nadużyć w tym kontrole dotyczące osób, dla których wydawana jest wiza
• pomoc w szybkiej identyfikacji uchodźców czy też imigrantów, którzy przybywają nielegalnie do krajów Strefy Schengen.
• przyspieszenie wydawania wiz osobom podróżującym głównie w celach turystycznych

Bezpośrednio z przybywaniem do krajów Strefy nielegalnie czy też w poszukiwaniu lepszego miejsca do życia lub pracy pojawiło się wiele nowych problemów. Problemy te są rozwiązywane za pomocą takiego instrumentu Unii Europejskiej jakim jest prowadzenie polityki zwanej migracyjną a także kwestii związanych z azylem.
Imigracja nie zgodna z prawem, a także kroki prawne jakie ma dane państwo członkowskie podjąć w odpowiednim czasie zostały już po raz pierwszy wspomniane w Konwencji Wykonawczej Schengen.
Stworzenie Strefy Schengen i umożliwienie wielu obywatelom swobodnego poruszania się wewnątrz Strefy spowodowało, że trzeba było podnieść i usprawnić bezpieczeństwo szczególnie przy przekraczaniu granic zewnętrznych.
Pierwsze z wielu podjętych później działań to przede wszystkim powołanie sprawnie działającego systemu jakim jest SIS- System Informacji Schengen. Jest to swego rodzaju system, baza, w której znajdują się wszystkie niezbędne informacje na temat osób, które nielegalnie wcześniej już przekraczały granicę, były karane i zagrażają bezpieczeństwa a także cudzoziemców, którym nie pozwolono wjechać na teren danego kraju i znajdują się na liście osób, dla których przysługuje odmowa wjazdu na dany obszar.
Aby przeciwdziałać imigracji niezgodnej z prawem nie tylko na lądzie, ale także przybywających drogą morską lub lotniczą przepisy wprowadzone przez Unię Europejską nakładają odpowiedniego rodzaju kary na danego przewoźnika, który postanowił zabrać osobę, która posiada zakaz wjazdu na teren danego państwa.
W ramach tych przepisów kary mają także ponosić osoby, które pomagają nielegalnym imigrantów w dostaniu się na teren państwa członkowskiego lub sami te osoby nielegalnie przewożą.
Sankcje te są przede wszystkim kwestią pieniężną, jednak że w przypadku dotyczącym przewoźnika, który nielegalnie przywiózł cudzoziemca, jest on zobowiązany odwieść taką osobę z powrotem. Dokładniej mówi o tym Dyrektywa Rady z dnia 28 czerwca 2001 roku.
Przepisy wskazują także taką sytuację w której przewoźnik nie jest w stanie odwieźć do kraju cudzoziemca z powrotem jest on wtedy zobowiązany w określonym czasie do znalezienia innego przewoźnika, który odwiezie wskazanego cudzoziemca do kraju z którego przybył lub do kraju, który wydał mu dokument na podstawie którego podróżował.

Cudzoziemcy, którzy podróżują z krajów państw trzecich często odwołują się do różnych instytucji składając wniosek o azyl.
Osoby te ubiegają się o azyl z różnych powodów przykładowo kraj, w którym mieszkali na stałe znajduje się obecnie w stanie wojny. Według prawa Unii Europejskiej szczególne przypadki kiedy cudzoziemcy ubiegają się o azyl, czyli swego rodzaju międzynarodową ochronę to prześladowanie w ich własnym kraju, a także sytuacja która może w nim panować a jednocześnie zagraża życiu tym osobom. Jeżeli nie zostanie podjęta decyzja w sprawie złożonego wniosku o azyl państwo aż do końca rozpatrzenia wniosku nie może zawrócić danego cudzoziemca z powrotem do kraju w którym stale przebywał. Dyrektywa z 2013 roku w sprawie wniosków azylowych legalizuje mówi, że cudzoziemiec jeżeli złożył wniosek o azyl na terenie danego kraju członkowskiego to przebywa on od tej chwili na jego obszarze legalnie.
Cudzoziemcy, którzy zgłosili wniosek o azyl, otrzymają w czasie trzech dni roboczych dokument potwierdzający ich status jako osób ubiegających się o azyl co tym samym stanowi podstawę do stwierdzenia legalności przebywania ich na obszarze państwa członkowskiego na terenie którego został złożony wniosek.
Od tych procedur są oczywiście wyjątki w szczególności kiedy dana osoba ubiegająca się o azyl zagraża bezpieczeństwu. Aby zapobiec wtargnięciu takiej osoby są stosowane odpowiednie środki prawne. Wtargnięcie cudzoziemca jest nie zgodne z prawem dopóki, nie zezwolą na jego pobyt organy krajowe i w tej sytuacji taka osoba podlega natychmiastowemu zatrzymaniu. Na zatrzymanie osoby zagrażającej bezpieczeństwu a jednocześnie ubiegającej się o azyl pozwalają w pierwszym rzędzie przepisy EKPC – Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Osoby starające się o azyl, mogą na podstawie pewnych przesłanek uzyskać także status uchodźcy, np. gdy w kraju macierzystym cudzoziemca panuje sytuacja, która bezpośrednio zagraża jego życiu. Status ten może zostać jednak utracony, gdy sytuacja kraju z którego pochodzi uchodźca ulegnie na tyle poprawie, że nie powrót tam nie będzie niebezpieczny dla jego życia lub zdrowia. Oprócz ochrony międzynarodowej cudzoziemiec może zostać także objęty ochroną zwaną uzupełniającą. Ochronę taką otrzymują cudzoziemcy, którzy nie kwalifikują się bezpośrednio do otrzymania statusu uchodźcy, jednak powrót do kraju mógłby wyrządzić im prawdziwą krzywdę, podlegają właśnie wspomnianej wyżej ochronie.
Osoby, które podlegają takiej ochronie mogą przez odpowiednie organy otrzymać zezwolenie na pobyt w wymiarze trzech lat jeżeli osoba posiada status uchodźcy lub roczny jeżeli jest objęta ochroną uzupełniającą.
Oprócz cudzoziemców starających się o pobyt na podstawie wniosku o azyl istnieją także osoby, które nielegalnie wkroczyły na teren Strefy Schengen i przebywają w niej przez nieznany dłużej nieokreślony czas. Określa się ich mianem nielegalnych migrantów. Takie osoby muszą zostać objęte dyrektywą w sprawie powrotów, która ustali ich status. Osoby podlegające tej dyrektywie nie mogą pozostawać w stanie tak zwanego zawieszenia. Czasami usunięcie takich osób z kraju czyli wydalenie go do kraju macierzystego staje się z kilku różnego rodzaju przyczyn niemożliwe.

www.bazadoradcow.pl

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *